SZKOLNY PROJEKT GHANA 2006 - DZIENNIK Z WYPRAWY
2006-07-29 01:50:00
WIEJSKA SZKOŁA I DUSZNY TARG
Dziś Kasia, Fabiola i ja byłyśmy „betoniarką”, a zabawa była świetna do momentu, dopóki same nie zaczęłyśmy mieszać cementu, piasku, kamieni i wody. Później zostałyśmy przydzielone do robienia schodów. W przerwach między robieniem kolejnych stopni, razem z Fabiolą zabawiałyśmy dzieci, które w przerwach międzylekcyjnych „wpadały” z pobliskiej szkoły nas odwiedzić:)
Plac budowy znajduje się między dwoma kompleksami budynków szkolnych. Stąd, kierując się ciekawością, przez ostatnie parę dni wraz z ks. Jerzym udając się do nich robiliśmy stosowny „wywiad”. Wszystkie budynki to szkoły podstawowe, a jeden z nich to małe przedszkole. W Ghanie w tym czasie kończy się rok szkolny i uczniowie piszą egzaminy końcowe, dlatego nie udało nam się podpatrzeć lekcji. Jednak był mały wyjątek. Byliśmy w klasie I gdzie dzieci powtarzały alfabet. Jak się dowiedzieliśmy od dyrektora szkoły bardzo często w klasach początkowych jest najwięcej uczniów (ok. 30). Jednak często na tym etapie kończy się nauka wielu dzieci. Ma to miejsce szczególnie w wypadku dzieci z rodzin biednych. Niestety muszą one pomagać rodzicom w pracy, dlatego też jak powiedziała nam jedna z nauczycielek ważne jest chociaż to , żeby potrafiły się podpisać. W starszych klasach uczy się około 17 uczniów w klasie i nie wszyscy uczniowie z jednej klasy są w tym samym wieku. Lekcje trwają 45 min, a przerwy 30 min. Do obowiązku w całej Ghanie należy noszenie mundurka szkolnego. Przed reformą dzieci i młodzież chodzili w jednolitych mundurkach: brązowo-pomarańczowych. Teraz natomiast każda szkoła może wprowadzić „swój” mundurek, np. podstawowe szkoły katolickie mają mundurki koloru: zielono-białego, a prezbiteriańskie: niebiesko-białe. Ciekawe jest to, że do szkół katolickich chodzą także wyznawcy innych religii. Transport dzieci odbywa się szkolnymi busami, bądź autobusami. Do nie rzadkich obrazków można zaliczyć bus przepełniony małymi dziećmi ponad dopuszczalny stan. W czasie drogi dzieci często głośno śpiewają. Nauczyciele. Aby zostać nauczycielem w szkole trzeba ukończyć specjalna szkołę dla nauczycieli (niekoniecznie uniwersytet). W takiej szkole przyszli nauczyciele zdobywają wiedzę ogólna z zakresu nauczani podstawowego i ponadpodstawowego (gimnazjum). W obu przypadkach nauczyciel może uczyć prawie każdego przedmiotu. Przeciętny zarobek tutejszego nauczyciela to kwota ok. 40 euro miesięcznie.
Dzisiejsze popołudnie. Upłynęło nam ono na robieniu zakupów na targu w centrum Sunyani. Prowadzony tam handel mija się z jakimikolwiek normami. Wiele sypkich produktów np. mąka leżą bez przykrycia, a na surowym mięsie siedzą chmary much. Targ ten, to bardzo ściśle połączone ze sobą uliczki. Uliczki tak wąskie, że z trudnością mogą minąć się na nich dwie idące naprzeciw siebie osoby. Kurz, brak powietrza i tłok sprawiają, że człowiek chce go szybko opuścić. Jednak warto zaszyć się w głąb targu. Tylko tam ks. Jerzy, jak się okazuje, mógł kupić, ręcznie tkany, oryginalny, ghanijski obrus. Ponadto targ ten to „skarbiec” wszelkiego rodzaju produktów. Swoje stoiska maja tutaj: krawcy, kowale, tkacze oraz liczni sklepikarze, którzy oferują niemal wszystko. Od ręcznie robionych bambusowych wachlarzy do prawie 50 gatunków pasty do zębów. Na targu można także kupić przygotowane jedzenie np. kukurydzę z grila, czy smażoną w oleju na ognisku rybę. O transport ciężkich produktów dbają czekający przed targowiskiem z taczkami młodzi chłopcy, którzy za odpowiednią opłatą są w gotowi zawieźć np. worek ryżu w każdy zakątek miasta.
Wieczorem jak zawsze spotkamy się, by opowiedzieć o swoich wrażeniach i w modlitwie podziękować Bogu za mijający już kolejny dzień naszej afrykańskiej przygody.
PROJEKTY MISYJNE WOLONTARIATU
